Szczegóły

Kategoria: Dyskusyjny Klub Książki

Spotkanie DKK 22 kwietnia 2013

451 Świat, który stworzył Ray Bradbury, to świat przyszłości, w którym zakazana została wszelka literatura, nie wolno czytać książek oraz ich posiadać. Powieść powstała w odpowiedzi na coraz większą dysfunkcję społeczeństwa amerykańskiego wczesnych lat 50. XX w.

Autor "wziął na warsztat" kulturę masową, której symbolem jest czytelnictwo: w swojej powieści przedstawia świat, w którym ludzie przestali potrzebować książek, a mówiąc dosłownie - wiedzy. Bohaterowie epoki Fahrenheita są karykaturalni w swej głupocie, nie przeżywają miłości, głębszych odczuć.

Dziś w początkach XXI w., powieść 451 stopni Fahrenheita uderza aktualnością jako gorzka krytyka społeczeństwa, które stacza się na intelektualne niziny z własnej woli. Świata, w którym myślenie i wyższa kultura nie są zakazane, lecz pogardzane jako relikt przeszłości.

Bradbury zauważa, że potrzeba wiedzy zaczyna zanikać i stąd stosuje swoje ostrzeżenie - upadek czytelnictwa to przejaskrawiona metafora ogólnego upadku kultury.

Relacja ze spotkania DKK - Barbara Pukało

Spotkanie kwietniowe Dyskusyjnego Klubu Książki działającego w naszej bibliotece, było poświęcone książce Raya Bradnury’ego „4510 Fahrenheita”. Spotkanie rozpoczęło się od przedstawienia osoby autora, amerykańskiego pisarza, który napisał kilkaset tekstów, zarówno dłuższych jak i krótszych, powieści i opowiadań. Znany jest także m.in. z „Kronik marsjańskich”, „Ilustrowanego człowieka” i „Wina Mniszkowego”.

Treść powieści science-fiction poruszyła uczestników spotkania. Dużo miejsca w rozmowie zostało poświęcone przesłaniu książki. Świat, w którym ludzie nie chcą czytać, tylko wsłuchują się w jakieś komunikaty lub wypowiedzi, często ze sobą nie powiązane i nakładające się na siebie, wydaje się zaskakujący i przerażający. Jednocześnie ich ściany telewizyjne, z których nieustannie przemawia „rodzinka” – towarzystwo i centrum zainteresowania większości bohaterów, niepokojąco przypominają nasze coraz bardziej powiększające się telewizory, w wielu domach włączone godzinami.

Członkowie Klubu zauważyli, że wizja świata z „4510 Fahrenheita” brzmi jak ziszczająca się przepowiednia i rozeszli się w nadziei jej niespełnienia.

Recenzja książki: "451 stopni Fahrenheita" Robert Frączek

Ta powieść jak mało która nadaje się na notkę w dzisiejszym dniu. W Międzynarodowym Dniu Książki, wizja świata, w którym nie ma książek, władza i społeczeństwo je odrzuca, przyprawia o ciarki na plecach...

To mój powrót do tej pozycji po latach i podobnie jak w przypadku Dicka - zachwyt, że to wciąż się dobrze czyta, że wciąż można znaleźć sporo ciekawych odniesień do współczesności. Jak na lekturę sprzed 60 lat - to wciąż kawał dobrej prozy, z pomysłem i w pewnym sensie rzecz wizjonerska. Przecież tu nie chodzi o wprost o zakaz czytania i posiadania książek, ale o szersze zjawisko, które legło u początku tych przepisów - dążenia do stworzenia przekazu jak najprostszego (streszczenia, omówienia książek), budzącego jak najmniej kontrowersji, dostarczanie jedynie rozrywki i eliminowanie wszystkiego co może budzić jakieś trudniejsze emocje, mogą dotknąć choćby malutką grupę ludzi. Powoli eliminując tego typu zagrożenia, pod pretekstem uszczęśliwiania społeczeństwa, władza wyeliminowała skutecznie wszystko to co mogło stanowić dla niej jakieś zagrożenie - inteligencję, wyższe uczelnie, wykładowców, pisarzy, dziennikarzy... Kultura masowa zmieniła jakąkolwiek wartość w jak najbardziej lekkostrawną papkę. Ludzie siedzą przed telewizorami (a raczej całymi ścianami, które zamienione są w odbiorniki) otrzymując codzienną porcję rozrywki (bardzo to bliskie naszym programom reality tv), coraz mniej ze sobą rozmawiają (bo nie mają o czym) i nie oszukujmy się, coraz łatwiej nimi manipulować. Ta cieniutka książka o lękach i zagrożeniach widzianych przez Bradbury'ego, dziś wcale nie jest mniej aktualna niż wtedy (nawet jeśli zagłada nuklearna wydaje się odleglejsza)...

Główny bohater powieści - Guy Montag, jest strażakiem zajmującym się paleniem książek. Tak - w tym świecie, domy już dawno są ogniotrwałe, dlatego też wymyślono nowe zadania dla tej służby - strażacy stali się pewnego rodzaju policją, która niszczy zagrożenie dla porządku publicznego. Po otrzymaniu donosu, że ktoś może czytać lub przechowywać książki (przecież to potencjalne źródło szerzenia pesymizmu, szkodliwego myślenia o rożnych problemach), specjalna jednostka jedzie i pali cały dom z jego wyposażeniem, aby nawet zniszczyć jakąkolwiek możliwość ukrycia czegoś tak niebezpiecznego jak literatura. W życiu Montaga zdarzyło się jednak kilka sytuacji, które sprawiają, że zaczyna mieć wątpliwości, czy to co robi ma sens, czy jest słuszne. Spotkanie z nieznajomą dziewczyną, która pokazuje mu inne spojrzenie na otaczający świat, kłopoty emocjonalne żony, szczególnie trudna akcja, w której właścicielka nie chce opuścić domu (zostaje więc spalona razem z nim) - to wszystko sprawia, że Montag zaczyna zadawać sobie różne pytania. Czy są z żoną naprawdę szczęśliwi? Czemu ludzie są tak bardzo od siebie oddaleni? Czemu Szukając na nie odpowiedzi, nie mając z kim rozmawiać, ma nadzieję, że znajdzie je w książkach, które próbuje przemycać do domu.

Gdy Montag zacznie czytać - przejdzie na drugą stronę świadomości, stanie się innym człowiekiem. Jego entuzjazm i nadzieja szybko zostaną zgaszone, ale zmiany w jego wnętrzu nie uda się tak łatwo zatrzymać. Teraz nasz bohater staje się wrogiem dla systemu, a jego jedyną szansą będzie odnalezienie jemu podobnych.

Niby są tu siły państwa, jego kontrola, policja, ale gdy przyjrzymy się na życie przeciętnych ludzi (czy nawet rozrywki ich dzieci), albo gdy zastanowimy się nad tym co napędzało zmiany kulturowe i doprowadziło do zakazu książek, łatwo dojdziemy do wniosku - społeczeństwo gubi własna głupota. Bez refleksji, bez wartości, szczęście zamienia się w konsumpcjonizm, egoistyczną pustkę, którą próbuje się wypełniać coraz to innymi nowinkami.

Co i rusz można znaleźć tu perełki, które jako żywo można odnieść i do tego co obserwujemy obecnie - np. o szkole:

„Czy wie pan, że nigdy nie zadajemy pytań, a przynajmniej większość nie zadaje?" - pyta. „Oni po prostu wbijają w człowieka odpowiedzi".

W tej antyutopii urzeka głównie pomysł, ale mimo niespecjalnie rozbudowanych pod względem psychologicznym postaci, jakoś szybko wsiąkłem w tę historię, w te dylematy Montaga, fascynowały jego nieporadne pierwsze próby czytania, dialog z dowódcą, który próbował wybić mu z głowy fanaberie...

„Wszyscy muszą być podobni jeden do drugiego. Każdy człowiek wizerunkiem innego człowieka. Wtedy wszyscy są szczęśliwi, bo nie ma gór, by się przed nimi zginać ze strachu i porównywać się z nimi. Książka to naładowana broń w sąsiednim domu. Spal ją, rozładuj broń. Rozbij mózg człowieka. Skąd wiadomo, kto mógłby się stać celem oczytanego człowieka?".

No i ten otwarty koniec. Na tym przykładzie widać, że wielka literatura nie musi zachwycać samym kunsztem, pięknem języka - czasem przesłanie, historia, są na tyle ważne, że i tak do książki wraca się z przyjemnością i wciąż można ją polecać innym jako świetną intelektualną przygodę.

Książki są tu symbolem - wiedzy, myślenia, wolności, wyboru. I właśnie w Międzynarodowym Dniu Książki warto uśmiechnąć się do nich i powiedzieć: cieszę się, że istniejecie, że mogę z Was korzystać, że dzięki Wam mogę stawać się kimś lepszym.

Szczegóły

Kategoria: Dyskusyjny Klub Książki

Spotkanie autorskie z Anną Dziewit-Meller i Marcinem Mellerem w ramch DKK 18 marca 2013

Gruzja - pełna smaków, zapachów, wyjątkowej muzyki, iście bajkowych krajobrazów, niezwykłych i życzliwych ludzi, niezliczonych anegdot towarzyskich. Taka też jest książka Gaumardżos – Mellerow, którą trudno sklasyfikować.

Na pewno nie jest to tylko, przewodnik turystyczny ani książka podróżnicza, chociaż autorzy opisują mnóstwo miejsc wartych zobaczenia, małżeństwo przejechali Gruzję wzdłuż i wszerz. I nie jest to także klasyczny reportaż, chociaż kilka rozdziałów – zwłaszcza tych dotyczących początków lat 90 (Marcin Meller jako reporter POLITYKI był wówczas na Kaukazie) czy ten o gruzińskich kobietach (autorstwa Anny Dziewit-Meller) – mieści się w tym gatunku. Nie jest to w końcu też książka o jedzeniu, piciu czy świętowaniu.

Autorzy dowcipnie sugerują, że ich książka to szaszłyk, który łączy kawałki różnych gatunków.

Opowieść o Gruzji i niezwykła podróż, w którą zabrali nas autorzy, była inspiracją do zorganizowania cyklu spotkań o Gruzji.

Relacja ze spotkania "Moja przygoda z Gruzją... - echo z podróży" - Barbara Pukało

Marcowe spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki, było jednocześnie pierwszym z cyklu spotkań o Gruzji, który organizowany jest przez Bibliotekę "Przy Zawiszy". Wprowadzeniem do zagadnienia tej kaukaskiej republiki, była książka „Gaumardżos” autorstwa Anny Dziewit-Meller i Marcina Mellera. Samo wydarzenie miało charakter raczej spotkania autorskiego, choć nie omawiano na nim żadnej książki. Organizatorów i uczestników, swoją obecnością i opowieścią zaszczycili podróżnicy po Gruzji: Mateusz Bajek – przedstawiciel portalu internetowego Kaukaz.pl i Wojciech Górecki – badacz i autor książek o Gruzji m.in. „Toast za przodków” i „Planeta Kaukaz”.

Czytelnicy przybyli tłumnie na spotkanie, wysłuchali prezentacji Mateusza Bajka, który ilustrował swoje słowa zdjęciami gruzińskich miast i krajobrazów, z własnych wypraw do tego kraju i ogólnodostępnych zasobów Gruzińskiej Galerii Narodowej. Zwłaszcza fotografie górskich krajobrazów zapierały dech w piersiach. Mówił o sposobach dostania się do Gruzji i poruszania po niej. Można było dowiedzieć się, jacy są Gruzini, jakie mają zwyczaje i w jakim języku obcym można się tam dogadać. Wysłuchano krótkiego nagrania z uczty, zwanej w Gruzji suprą, pokazującego, jak mieszkańcy tego kraju potrafią śpiewać. Pokaz zakończył się wyświetleniem teledysku, do tradycyjnej pieśni gruzińskiej.

Po prezentacji Wojciech Górecki opowiedział o stosunkach politycznych między Gruzją i Rosją. Finałem spotkania było ogłoszenie wyników, konkursu fotograficznego „Kaukaz” i wręczenie nagród. Zdjęcia laureatów zostały wyłonione przez internautów, za pomocą głosowania na Facebooku. Obaj panowie udzielali jeszcze odpowiedzi na pytania słuchaczy, wśród których znaleźli się zainteresowani odwiedzeniem kraju, o którym tyle słyszeli.

Spotkanie było niezwykle interesujące. Jego atutem był fakt, że opowieść prowadzona była przez osoby, które były tam niejednokrotnie. O zainteresowaniu tematyką kaukaską niech świadczy wysoka frekwencja, która zaskoczyła organizatorów. W jej obliczu nie pozostaje nic innego, niż wyrażenie zadowolenia z uczestnictwa w nim i zachęcenie wszystkich zainteresowanych Gruzją, do udziału w następnych spotkaniach.

Szczegóły

Kategoria: Dyskusyjny Klub Książki

Spotkanie DKK 25 luty 2013

Filmy tworzą mitologię dwudziestego wieku, a ich gwiazdy są uwielbianymi bóstwami. Na przestrzeni lat, powstało dużo biografii, portretujących reżyserów i aktorów, filmu amerykańskiego. Nasze spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki, miało na celu, przybliżyć sylwetki gwiazd Hollywood, końca lat 30 i początku 60.

Pozycję supergwiazdy w Hollywood, zdobywało się w tak trudnym i obciążającym psychicznie wyścigu, że uczestnik gonitwy musiał poświęcić się temu bez reszty. Sukces często miał niewiele wspólnego z talentem, przeważnie był dziełem przypadku, znalezienia się gdzieś w odpowiednim czasie.

Ważną rolę odgrywa tu przypadek, ale liczą się również chciwość, spryt i zwyczajne szczęście. W omawianym okresie bycie aktorem, na wysokiej pozycji, wiązało się z budzącą zawiść siłą, a tragedie związane z jej zdobyciem – lub nierzadko raptowną utratą – były często bardziej dynamiczne niż film fabularny.

Bez wątpienia współczesne gwiazdy są inne niż, te sprzed lat. Dziś celebryci mają moc, o jakiej nawet nie śniło się, aktorom starszego pokolenia. Być może w tym tkwi problem. Współczesne gwiazdorstwo, zostało odarte z tradycyjnego nimbu boskości. Dzisiejsze gwiazdy filmowe, wydają się za bardzo ludzkie, zbyt dalekie od naszych fantazji i wyobrażeń, a znacznie częściej utożsamiane z proza biznesu kina.

Mimo rewolucyjnych zmian w technologii, jakie zaszły w kinie od pojawienia się dźwięku w 1927 r., nadal chętnie siadamy w ciemnościach i ogadamy, jak gwiazdy dokonują tego, o czym nawet nam się nie śniło.

Relacja ze spotkania DKK - Barbara Pukało

Ostatnie spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki, które odbyło się 25 lutego obecnego 2013 roku, było pierwszym nieksiążkowym spotkaniem. Jego tematem były kino hollywoodzkie końca lat 30-tych i początku 60-tych i najbardziej znane związane z nim postacie. Uczestnicy dzielili się z pozostałymi informacjami dotyczącymi aktorów, którzy przeszli do legendy. Omówiono życie oraz niektóre filmy Audrey Hepburn, Marilyn Monroe, Jamesa Deana oraz Yula Brynnera. Dużo uwagi poświęcono osobowości wymienionych „bohaterów masowej wyobraźni”. Rozważano m. in. Czy Marilyn Monroe mogłaby zagrać Holly w „Śniadaniu u Tiffany’ego”, równie dobrze jak odtwórczyni tej roli Audrey Hepburn? Wspomniana została też postać reżysera Orsona Wellsa.

Dyskusja została wsparta prezentacją zdjęć gwiazd filmowych wyświetlanych na zmianę na ekranie. W trakcie spotkania wypowiedzi zobrazowano także za pomocą filmów, we fragmentach znanych produkcji, w których zagrali omawiani aktorzy. Wśród tych filmów są: „Olbrzym”, „Rzymskie wakacje”, „Śniadanie u Tiffany’ego”, „Król i ja” i „Obywatel Kane”. Każdy mógł sam stwierdzić, co myśli o filmie i ocenić grę aktorską filmowych sław.

Spotkanie było bardzo ciekawe. Rozmowa toczyła się w przyjemnej atmosferze, przy kawie i ciastku, przypominało bardziej towarzyską rozmowę znajomych niż zorganizowaną grupę spotykającą się raz na miesiąc. Było dla mnie zdecydowanie owocne, bo wyniosłam z niego oprócz dobrego wrażenia także kilka nowych informacji.

James Dean - Agnieszka Kowalczyk

James Dean – aktor, którego wybrałam na minione spotkanie DKK, był ikoną popkultury, ale pośmiertnie. Po pierwsze - dlaczego on? Zainspirowało mnie kilka piosenek, w których przewija się jego nazwisko, m.in. u Lana del Rey "Blue jeans". Myślę sobie: no znam jego wizerunek, bo w Internecie mnóstwo jego zdjęć, znam jego nazwisko, słyszałam, że zginął młodo, ale.. no właśnie, niewiele o nim wiem.

Próba dostania biografii jego osoby nie została podjęta - zniechęciłam sie po tym, jak zobaczyłam ile jest pozycji i jak mało bibliotek nimi dysponuje.

Po drugie, fanką czytania biografii nie jestem, ale postanowiłam "wyłapać" przynajmniej esencję z notek w Internecie (choćby Wikipedia), czy filmu dokumentalnego o jego osobie (The James Dean Story 1957 w: youtube.com). I co mnie zaskoczyło? Facet zdobył swój fenomen pośmiertnie, był gwiazdką, która dopiero co zaczyna. Odegrał 3 role - buntownika, wedle preferencji i charakteru. Miał homoseksualne zapędy. I co mnie zaintrygowało to fakt, że on po prostu za wszelką cenę chciał się wybić, pokazywać wśród celebrytów, i dążył do tego poprzez kontakty seksualne, konotacje i kontakty z ludźmi z branży.

Extra, myślę sobie – świat biznesu, artystów, gwiazd, celebrytów, zawsze – było, jest i będzie – wiązało się z uciechą cielesną, seks i pieniądze idą ze sobą w parze.

James lubił adrenalinę był buntownikiem, ale w gruncie rzeczy, nie zaznał w swoim krótkim życiu szczęścia. Amant, to spojrzenie, wydawałoby się wyluzowany styl, papieros w ustach, ale w gruncie rzeczy odczuwam w stosunku do niego, swego rodzaju litość i współczucie. Podoba mi się wizualnie jako mężczyzna, ale czytając historie, czy słuchając wypowiedzi na jego temat - jest mi po prostu chłopaka żal. Może stąd ten jego sukces. Śmierć nagła i tragiczna powoduje dodatkowe emocje, które to stawiają mnie na równi z nim - podobny wiek, empatia, wzruszenie, no szkoda chłopaka, taki młody...Wiem, że lubił wpadać do baru, wypijać dobry alkohol, ale siedzieć w milczeniu i osamotnieniu. Skrywał w sobie wewnętrzną tajemnicę. Tylko ciekawe, co to dokładnie było.

Yul Brynner - Krzysztof Kachniarz

Yul Brynner wydawać by sie mogło, iż jest postacią znakomicie "sformatowaną" przez swoje dwie role, w "Siedmiu wspaniałych" i "Powrocie siedmiu wspaniałych". Tymczasem już pobieżna lektura, jego jakiejkolwiek biografii (w Polsce dostępnej jedynie w sieci), skłania do drobnej refleksji, iż życie pana Brynnera, samo w sobie stanowiło by, materiał na interesujący film.

Porzucony przez ojca, mieszkał wraz z matką i siostrą w Chinach, gdzie chodził do szkoły. W 1934 wyjechał z rodziną do Paryża. Życie Yula Brynnera, choć stosunkowo krótkie, rak płuc zaatakował go w połowie lat osiemdziesiątych, było niezwykle barwne. Poczynając od urodzenia, po dzieciństwo, szkolne lata, czy cygańskie życie w USA, tak niespodziewanie spuentowane rolami w przedstawieniu "Pieśń Lutni". Czy jego najsławniejszy występ, jako króla Syjamu (do niego zgolił głowę, co nadało mu charakterystyczny, rozpoznawalny rys) w przedstawieniu "Król i ja". Wystąpił w nim w sumie ponad 4 tysiące razy. Do tego liczne role w filmach z postaciami Tarasa Bulby i faraona Egiptu na czele.

Wszystko to sprawia moim zdaniem, że warto było zachęcić pozostałych klubowiczów, do bliższego poznania sylwetki aktora, który przez tyle lat swoją postacią, dostarczał tylu niezapomnianych wrażeń.

Szczegóły

Kategoria: Dyskusyjny Klub Książki

Spotkanie DKK 28 stycznia 2013

Mario Vargas Llosa w "Szelmostwach niegrzecznej dziewczynki", nie daje odpowiedzi, na istotne z punktu widzenia bohaterów pytania: dlaczego miłość dojrzewa wśród tak trudnych doświadczeń, dlaczego cierpienie może sprawiać przyjemność i ostatecznie, dlaczego tak mało o sobie wiemy?

Mamy tu opowieść o niegrzecznej dziewczynce, czy raczej kobiecie fatalnej, którą spotyka młody Ricardo. Książka opisuje ich burzliwą, trwającą ponad 50 lat miłość widzianą oczami mężczyzny, schodzą się i rozchodzą, w życiu spotkają się nieraz. Tylko na chwilę, trwającą czasem dłużej, czasem bardzo krótko.

Llosa jak zwykle potrafił mistrzowsko zbudować otoczkę wokół właściwej akcji. Czytelnikowi przyjdzie poznać Limę, Tokio, Madryt, Paryż i Londyn, miasta w zupełnie różnych momentach historii XX wieku. Autor opisał historię miłości, inspirującej, toksycznej i perwersyjnej, która nadaje życiu jedyny sens. Jednocześnie bezlitośnie go odbiera. Odbiera również zdrowy rozsądek. Przedstawia naturę człowieka: instynkt, seks, namiętność (również duchową), fanatyzm. Wszystko to kształtuje nasze relacje. Miłość „idealnego, świętego” mężczyzny do zgniłej femme fatale. Miłość jak narkotyk.

Opowieść, która porusza, hipnotyzuje, zmusza do uważnej i zachłannej lektury. Do ostatniej strony nie można przewidzieć zakończenia tej niezwykłej książki. Mottem historii, mogłoby być stwierdzenie, że „Zepsuta kobieta należy do tego rodzaju istot, których mężczyźni nigdy nie mają dosyć”.

Recenzja książki: "Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki" Robert Frączek

Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki - Mario Vargas Llosa, czyli a miało być kontrowersyjnie.

Ech, a miało tym razem na DKK być kontrowersyjnie. Spodziewałem się tego dreszczu podniecenia i wypieków na twarzy jak w latach licealnych gdy czytało się Marqueza albo Rotha. A tu nic.

No dobra, troszkę żartuję, oczywiście że inaczej czyta się pewne rzeczy jak ma się lat naście, a inaczej jak ma się lat dzieści. Ale rzeczywiście w całej tej historii więcej jest szalonej fascynacji i ślepej miłości niż porywających uniesień i nurzania się w ekstazie. Jeżeli więc ktoś skuszony tytułem szuka czegoś w rodzaju 50 twarzy Greya, to niech sobie lepiej tę książkę daruje. Ale jeżeli szukacie nie tylko perwersji, marzeń i fantazji erotycznych, ale czegoś do poczytania to Llosa będzie jak znalazł. Podobno to jedna z jego lżejszych powieści, ale jak dla mnie to tylko zachęta by pogrzebać kiedyś w bibliotece i poszukać innych tytułów. DKK spełnił więc jak najbardziej swoje zadanie podsuwając kolejny ciekawy tytuł (a rozmowa nam się całkiem żywo potoczyła m.in. na temat tego czego tak naprawdę kobiety poszukują).

Na ile w tej powieści Llosa umieścił jakieś elementy autobiograficzne trudno stwierdzić, zwykle umieszczając losy swoich bohaterów na tle określonych wydarzeń ze swego kraju bawi się z czytelnikiem karząc mu się domyślać co jest fikcją, co prawdą, a co jego autorskim komentarzem np. do bieżącej sytuacji politycznej. Tu nie dość, że bohater mieszkając przez wiele lat w Europie wciąż obserwuje to co dzieje się w Ameryce Południowej, to w dodatku m in. para się piórem (choć raczej tłumaczeniem, a nie pisarstwem).

Jakby zamknąć całą fabułę w kilku zdaniach i Wam nie zdradzić wszystkiego. Śledzimy losy Ricarda od wieku lat nastu, gdy na ulicach swego rodzinnego miasteczka poznaje uroczą i bardzo pociągającą dziewczynę, aż do chwili gdy dojrzały człowiek po 50-tce próbuje spojrzeć za siebie i przemyśleć pewne rzeczy. Tamta szczenięca miłość o dziwo wpłynie na całe jego życie. Wydawało się, że gdy będzie już dorosły, gdy wyjedzie do Europy na studia i w poszukiwaniu pracy, ten obraz sprzed lat szybko wyblaknie, ale gdy tylko ją znów zupełnym przypadkiem spotka w Paryżu zauroczenie i fascynacja wybuchnie z nową siłą. Tyle że wybranka jego serca wciąż będzie go traktowała trochę jak miłą przystań na chwilę, zabawkę którą można się pobawić i porzucić.

To historia toksycznej i bardzo ciekawej relacji między tym dwojgiem, wiecznego szarpania się Ricardo, odrzucenia, powrotów, nadziei, uniesienia, chwil szczęścia i momentów totalnego rozbicia. Choć to on nam opowiada całą historię, w centrum jego i naszej uwagi wciąż będzie stała ona - niegrzeczna dziewczynka, której pragnienia, marzenia, potrzeby wciąż będą popychać ku szalonym działaniom i choć widzimy ją coraz bardziej rozkwitającą, przeczuwamy, że ku coraz większej destrukcji. Czy boi się przywiązania, a może nudy? Czy pragnie jedynie pieniędzy, czy może jednak po prostu tego żeby w jej życiu się coś działo?

Femme fatale i ten chudopachołek, jak go nazywała, który wciąż mimo wszystko będzie jej pragnął i ją kochał...

Powieść o miłości, szaleństwie i o szczęściu. To chyba jedna z refleksji jaka mi została - ile pragniemy, potrzebujemy do tego by być szczęśliwi?

Pikanterii, a raczej pewnego rodzaju niepokojącego erotyzmu rzeczywiście troszkę tu jest, ale nie za dużo i na pewno nie wulgarnie. To raczej plus niż minus powieści. A w tle mamy losy Peruwiańczyków w kraju i na obczyźnie, trochę obrazków ze zmian społecznych do jakich dochodziło na przełomie lat 60-80 (więc też ciekawie). Czy to wielka literatura? Raczej nie (tak czuję), ale mimo wszystko uważam to powieść ciekawą i dojrzałą (młody autor chyba by takiej nie napisał).

Czyta się zadziwiająco lekko i to nie tylko nie żałuję lektury, ale i chętnie bym sobie postawił tą pozycję na półce by do niej kiedyś wrócić (aż żal że na razie mam ją tylko na półce wirtualnej, czyli w formie e-booka - bo to takiej samej frajdy mi nie daje).