Oblicze miłości
reżyseria: Arie Posin
scenariusz: Arie Posin, Matthew McDuffie
premiera: 2013

Nikki i Garett (Annette Bening, Ed Harris) świętują kolejną rocznicę ślubu w Meksyku. I pewnie wszystko przebiegłoby szczęśliwie, gdyby mężczyzna nie zechciał popływać we wzburzonym oceanie. Pięć lat po jego utonięciu Nikki nadal nie pogodziła się ze śmiercią „miłości swojego życia”.

 Zrezygnowała z wielu rzeczy, które kojarzą jej się z życiem sprzed tragedii. Nie korzysta z przydomowego basenu, bo pływanie przypomina jej jak zginął Garett. Nie chodzi do pobliskiego muzeum, choć kiedyś prawie w nim mieszkała, bo nie chce wracać do przeszłości. Utrzymuje bardzo ograniczone kontakty z ludźmi. Jedynie Roger (Robin Williams), zaprzyjaźniony kiedyś z mężem, a dziś z nią, sąsiad, odwiedza Nikki w miarę regularnie. Dorosła córka mieszka w innym mieście. Kontakty obu pań to głównie rozmowy telefoniczne, rzadziej spotkania bezpośrednie.

Pewnego dnia kobieta decyduje się ponownie odwiedzić swoje ukochane muzeum. W trakcie zwiedzania zauważa mężczyznę, o którym powiedzieć, że przypomina jej zmarłego męża, to za mało. Nieznajomy jest dosłownie sobowtórem Garetta. Po pierwszym szoku wdowa postanawia za wszelką cenę dowiedzieć się, kim jest ów człowiek. Okazuje się samotnym wykładowcą uniwersyteckim. Nikki udaje się namówić go na prywatne lekcje malarstwa. Bo właśnie tego Tom (Ed Harris) uczy na swoich zajęciach. Znajomość zawarta z inicjatywy Nikki, coraz bardziej zacieśnia się. Jednak powody dlaczego chcą być razem, w jej i jego przypadku są diametralnie inne. Do tego dochodzi problem potencjalnej akceptacji związku przez córkę i Rogera. Właśnie ze względu na motywację kobiety.

Kreacje, jakie stworzyli Bening i Harris, ten ostatni w podwójnej roli, to popis dojrzałej gry aktorskiej. Kobieta, mimo świadomości pogoni za ułudą, nie potrafi zrezygnować ze spotkań z sobowtórem męża. Przywrócona chęć do życia, iluzja, iż dramat w Meksyku nie miał miejsca, że można cofnąć czas, z miłością do nieświadomego niczego Toma nie ma nic wspólnego. Oboje nie chcą siebie wzajemnie okłamywać. Ale prawda, jaką podają w odpowiedzi na zadawane pytania jest tak przedstawiana, by nie mówić tego, czego nie chcą zdradzić.

Reżyserowi (Arie Posin) udało się zainteresować swoim scenariuszem (współtworzonym z Matthew McDuffiem) aktorów, których nazwisk nie trzeba przedstawiać.
Annette Bering znana jest m.in. z obrazów: American beuty, Biegając z nożyczkami, Cudowna Julia, Idol, Rozdzieleni, Valmont, Wszystko w porządku.
Eda Harrisa można oglądać np. w Empire Fallus, Grawitacji, Kopii mistrza, Oby do wiosny, Pięknym umyśle, czy dramacie biograficznym Pollock.
Nieodżałowany Robin Williams pozostanie w naszej pamięci jako odtwórca postaci w Bezsenności, Buntowniku bez powodu (Oskar 1997 dla najlepszego aktora drugoplanowego), Między piekłem, a niebem, Nocnym słuchaczu.

Zachęcam do obejrzenia każdego z wymienionych powyżej filmów. Wszystkie czekają na miłośników X Muzy w XI Czytelni Naukowej. Serdecznie zapraszam.